توجه به ارتباط فرزندان با مسجد در کتاب راهنمای بهشت آمده است که: امام مجتبی علیه السلام در سن پنج سالگی هر روز به مسجد میرفت و آنچه از کلمات و مواعظ که پیغمبر اکرم صلی الله علیه و آله بیان میفرمود همه را به ذهن مبارک خود میسپرده به خانه میآمد (و به اقتضای اداء حق علم که نشر است) برای مادر ماجده خود حرف بحرف تقریر میکرد و چون حضرت امیرالمؤمنینعلیه السلام به خانه تشریف میآوردند حضرت صدیقه طاهره علیها السلام آنها را برای آنجناب بیان مینمود. روزی حضرت امیر علیه السلام پرسید: "ای فاطمه تو که در مسجد حاضر نبودی از کجا این کلمات را فهمیدی؟" |
شهدای بحرین ما شرمنده ایم به گزارش پایگاه 598، از ویژگی های منحصر به فرد گلزار شهدای قم، تعداد زیاد شهدای خارجی است شهدای گران قدری که برای دفاع از آرمان جهانی انقلاب اسلامی ایران در جبهه های نبرد حق علیه باطل به شهادت رسیده اند و همچون ستارگانی درخشان، در آسمان شهدای بین المللی اسلامی جای گرفته اند.
آمار موجود از شهدای غیر ایرانی دفاع مقدس 4565 شهید می باشد که در این بین چندین تن از این شهدا بحرینی هستند که ندای عدالت خواهی انقلاب اسلامی را شنیده و به امام خود لبیک گفتند و با حضور در جبهه های جنگ تحمیلی در مصاف با دشمن بعثی به فیض رفیع شهادت رسیدند.
ـ طبق آیات قرآن خداوند هرکس را که ظالمانه و ملحدانه نسبت به کعبه قصد سوء داشته باشد عذابی دردناک می چشاند: "و من یرد فیه بالحادٍ بظلمٍ نذقه من عذابٍ الیم"(سوره حج- آیه 25) بر اساس این سنت تغییر ناپذیر و حکم جاودانه ی الهی واقعه ای که در عام الفیل روی داد و در آن سپاه ابرهه به عذاب الهی گرفتار آمد، اتفاقی منحصر به فرد یا تصادفی نیست. اما در خصوص پناهنده شدن ابن زبیر و حمله ی حجّاج ثقفی به کعبه و ویران کردن خانه ی خدا اتفاقی نیافتاد. سوال این است که در واقعه ی اهانت به مسجد الحرام و تخریب کعبه چرا آنچه درباره ی اصحاب فیل جاری شد بر سر حجّاج نیامد؟ شیخ صدوق اینگونه پاسخ می دهد: زیرا هدف حجّاج دستگیری ابن زبیر بود و نه ویرانی کعبه و ابن زبیر ضدّ حق یعنی مخالف حضرت سجّاد علیه السلام بود. وقتی این مرد ضدّ حق در کعبه متحصن شد خداوند اراده فرمود برای مردم بیان کند که به او پناه نخواهد داد از این رو مهلت داد تا کعبه را بر سر او ویران کنند.(من لا یحضر- ج2 – ص 249) آیت الله جوادی آملی در کتاب صهبای حج پس از ذکر این نکته اضافه می کند: پس تفاوت ابرهه و حجّاج دراین است که ابرهه ی ستمگر قصد داشت قبله و مطاف حنفا را ویران سازد اما حجّاج ستمگر قصد بدی نسبت به کعبه نداشت. مقصود وی در آن هنگام فقط تسلّط بر ستمگری همچون خود او بود که امام زمان خویش یعنی حضرت سید الشهدا و امام سجاد علیهما السلام را نشناخت... از این واقعه به خوبی روشن می شود که ضدیت با ولایت و امامت آنچنان مطرود است که هرکس با مقام رهبری امام معصوم علیه السلام مخالف است و او را تنها می گذارد و یاری نمی کند بلکه در برابر او موضع می گیرد و خود داعیه ی خام رهبری را در سر می پروراند، اگر در کعبه هم پناه ببرد از امان خاص الهی برخوردار نیست. از این حادثه قدر امام و حرمت ولایت و عزت الهی به خوبی دانسته می شود.(جرعه ای از صهبای حج- ولایت روح حج- صص 49)
ـ طبق آیات قرآن خداوند هرکس را که ظالمانه و ملحدانه نسبت به کعبه قصد سوء داشته باشد عذابی دردناک می چشاند: "و من یرد فیه بالحادٍ بظلمٍ نذقه من عذابٍ الیم"(سوره حج- آیه 25) بر اساس این سنت تغییر ناپذیر و حکم جاودانه ی الهی واقعه ای که در عام الفیل روی داد و در آن سپاه ابرهه به عذاب الهی گرفتار آمد، اتفاقی منحصر به فرد یا تصادفی نیست. اما در خصوص پناهنده شدن ابن زبیر و حمله ی حجّاج ثقفی به کعبه و ویران کردن خانه ی خدا اتفاقی نیافتاد. سوال این است که در واقعه ی اهانت به مسجد الحرام و تخریب کعبه چرا آنچه درباره ی اصحاب فیل جاری شد بر سر حجّاج نیامد؟ شیخ صدوق اینگونه پاسخ می دهد: زیرا هدف حجّاج دستگیری ابن زبیر بود و نه ویرانی کعبه و ابن زبیر ضدّ حق یعنی مخالف حضرت سجّاد علیه السلام بود. وقتی این مرد ضدّ حق در کعبه متحصن شد خداوند اراده فرمود برای مردم بیان کند که به او پناه نخواهد داد از این رو مهلت داد تا کعبه را بر سر او ویران کنند.(من لا یحضر- ج2 – ص 249) آیت الله جوادی آملی در کتاب صهبای حج پس از ذکر این نکته اضافه می کند: پس تفاوت ابرهه و حجّاج دراین است که ابرهه ی ستمگر قصد داشت قبله و مطاف حنفا را ویران سازد اما حجّاج ستمگر قصد بدی نسبت به کعبه نداشت. مقصود وی در آن هنگام فقط تسلّط بر ستمگری همچون خود او بود که امام زمان خویش یعنی حضرت سید الشهدا و امام سجاد علیهما السلام را نشناخت... از این واقعه به خوبی روشن می شود که ضدیت با ولایت و امامت آنچنان مطرود است که هرکس با مقام رهبری امام معصوم علیه السلام مخالف است و او را تنها می گذارد و یاری نمی کند بلکه در برابر او موضع می گیرد و خود داعیه ی خام رهبری را در سر می پروراند، اگر در کعبه هم پناه ببرد از امان خاص الهی برخوردار نیست. از این حادثه قدر امام و حرمت ولایت و عزت الهی به خوبی دانسته می شود.(جرعه ای از صهبای حج- ولایت روح حج- صص 49)
ـ طبق آیات قرآن خداوند هرکس را که ظالمانه و ملحدانه نسبت به کعبه قصد سوء داشته باشد عذابی دردناک می چشاند: "و من یرد فیه بالحادٍ بظلمٍ نذقه من عذابٍ الیم"(سوره حج- آیه 25) بر اساس این سنت تغییر ناپذیر و حکم جاودانه ی الهی واقعه ای که در عام الفیل روی داد و در آن سپاه ابرهه به عذاب الهی گرفتار آمد، اتفاقی منحصر به فرد یا تصادفی نیست. اما در خصوص پناهنده شدن ابن زبیر و حمله ی حجّاج ثقفی به کعبه و ویران کردن خانه ی خدا اتفاقی نیافتاد. سوال این است که در واقعه ی اهانت به مسجد الحرام و تخریب کعبه چرا آنچه درباره ی اصحاب فیل جاری شد بر سر حجّاج نیامد؟ شیخ صدوق اینگونه پاسخ می دهد: زیرا هدف حجّاج دستگیری ابن زبیر بود و نه ویرانی کعبه و ابن زبیر ضدّ حق یعنی مخالف حضرت سجّاد علیه السلام بود. وقتی این مرد ضدّ حق در کعبه متحصن شد خداوند اراده فرمود برای مردم بیان کند که به او پناه نخواهد داد از این رو مهلت داد تا کعبه را بر سر او ویران کنند.(من لا یحضر- ج2 – ص 249) آیت الله جوادی آملی در کتاب صهبای حج پس از ذکر این نکته اضافه می کند: پس تفاوت ابرهه و حجّاج دراین است که ابرهه ی ستمگر قصد داشت قبله و مطاف حنفا را ویران سازد اما حجّاج ستمگر قصد بدی نسبت به کعبه نداشت. مقصود وی در آن هنگام فقط تسلّط بر ستمگری همچون خود او بود که امام زمان خویش یعنی حضرت سید الشهدا و امام سجاد علیهما السلام را نشناخت... از این واقعه به خوبی روشن می شود که ضدیت با ولایت و امامت آنچنان مطرود است که هرکس با مقام رهبری امام معصوم علیه السلام مخالف است و او را تنها می گذارد و یاری نمی کند بلکه در برابر او موضع می گیرد و خود داعیه ی خام رهبری را در سر می پروراند، اگر در کعبه هم پناه ببرد از امان خاص الهی برخوردار نیست. از این حادثه قدر امام و حرمت ولایت و عزت الهی به خوبی دانسته می شود.(جرعه ای از صهبای حج- ولایت روح حج- صص 49)
و تاریخ بشری را سرشار از حماسه و ایثار کرد و درس آزادگی و عزت به انسان داد و با خون خویش که در کربلا ریخت،درخت اسلام آبیاری شد و امت مسلمان بیدار گشت.
در معرفی آن امام،باید کتابی قطور نوشت،لیکن در اینجا فشردهای از زندگی آن حضرت را میخوانید:
امام حسین(ع) در سوم شعبان سال چهارم هجری در مدینه به دنیا آمد. رسول خدا(ص) نام این فرزند زهرا(س) را«حسین» نهاد.
وی مورد علاقه شدید پیامبر خدا(ص) بود و آن حضرت درباره او فرمود:«حسین منی و انا من حسین...» و در آغوش پیامبر بزرگ شد.
هنگام رحلت رسول خدا، شش ساله بود. در دوران پدرش علی بن ابی طالب(ع) نیز از موقعیت والایی برخوردار بود. علم، بخشش، بزرگواری، فصاحت، شجاعت، تواضع، دستگیری از بینوایان، عفو و حلم و... از صفات برجسته این حجت الهی بود.
در دوران خلافت پدرش، در کنار آن حضرت بود و در سه جنگ «جمل»، «صفین» و «نهروان» شرکت داشت.
پس از شهادت پدرش که امامت به حسن بن علی(ع) رسید، همچون سربازی مطیع رهبر و مولای خویش و همراه برادر بود. پس از انعقاد پیمان صلح،با برادرش و بقیه اهل بیت«ع» به مدینه آمدند.
با شهادت امام مجتبی(ع) در سال 49 یا 50 هجری، بار امامت به دوش سیدالشهدا قرار گرفت. در آن دوران دهساله که معاویه بر حکومت مسلط بود، امام حسین(ع) همواره یکی از معترضین سرسخت نسبت به سیاست‌های معاویه و دستگیری‌ها و قتل‌های او بود و نامههای متعددی در انتقاد از رویه معاویه در کشتن حجر بن عدی و یارانش و عمرو بن حمق خزاعی که از وفاداران به علی(ع) بودند و اعمال ناپسند دیگر او نوشت.
در عین حال، حسین بن علی(ع) یکی از محورهای وحدت شیعه و از چهرههای برجسته و شاخصی بود که مورد توجه قرار داشت و همواره سلطه اموی از نفوذ شخصیت او بیم داشت.
با مرگ معاویه در سال 60 هجری، یزید به والی مدینه نوشت که از امام حسین(ع) به نفع او بیعت بگیرد. اما سید الشهدا که فساد یزید و بیلیاقتی او را میدانست، از بیعت امتناع کرد و برای نجات اسلام از بلیه سلطه یزید که به زوال و محو دین میانجامید، راه مبارزه را پیش گرفت.
از مدینه به مکه هجرت کرد و در پی نامه‌نگاری‌های کوفیان و شیعیان عراق با آن حضرت و دعوت برای آمدن به کوفه، آن امام ابتدا مسلم بن عقیل را فرستاد و نامههایی برای شیعیان کوفه و بصره نوشت و با دریافت پاسخ کوفیان در بیعتشان با مسلم بن عقیل، در روز هشتم ذیحجه سال 60 هجری از مکه به سوی عراق، حرکت کرد.
پیمان‌شکنی کوفیان و شهادت مسلم بن عقیل، اوضاع عراق را نامطلوب ساخت و سیدالشهدا که همراه خانواده، فرزندان و یاران به سوی کوفه میرفت، پیش از رسیدن به کوفه در سرزمین«کربلا» در محاصره سپاه کوفه قرار گرفت.
تسلیم نیروهای یزیدی نشد و سرانجام در روز عاشورا در آن سرزمین، مظلومانه و تشنه‌کام، همراه اصحابش به شهادت رسید.
از آن پس، کربلا کانون الهام و عاشورا سرچشمه قیام و آزادگی شد و کشته شدن وی، سبب زنده شدن اسلام و بیدار شدن وجدان‌های خفته گردید.
فضایل این امام شهید، بیش از آن است که در این مختصر بگنجد، چرا که او آویزه عرش الهی و پرورده دامن رسول خداست.
پیامبر خدا(ص) دربارهاش فرمود: قسم به آنکه مرا بحق به پیامبری فرستاد، حسین بن علی در آسمان بزرگتر از زمین است و بر سمت راست عرش الهی نوشته است «مصباح هدی و سفینة نجاة».(1)
ای که آمیخته مهرت با دل
کرده عشق تو مرا دریا دل
بذر عشقی که به دل کاشتهام
جز هوای تو ندارد حاصل
از می عشق تو،عاقل مجنون
و زخم مهر تو مجنون،عاقل
کربلا سر زد و پیدا شد حق
جلوهای کردی و گم شد باطل
تویی آن کشتی دریای حیات
هر که را مانده جدا از ساحل
گر شود کار جهان زیر و زبر
نشود عشق تو از دل زایل(2)
