قلم را آغشته به خون دل می کنم و با خط سرخ می نویسم.

می نویسم از دلی که قرنها خون است. از دلی که قرنها داغدار است.

می نویسم از کسی که خلوتش را داغ کربلا آتش زده،

از کسی که نجوایش « الهی بحق الحسین » است،

از کسی که صبح تا شب خون میگرید. آری از غریب دشت حجاز مینویسم ...

از خیمه نشیسن دل زهرای غریب ...

از مهدی (عجل الله تعالی فرجه)

غریب فاطمه سلام الله علیها

از سکوت خیس،

از  اشکش،

از گلوی پر از بغضش،

از شال مشکیش،

از « امن یجیب » خواندنش،

از وا عما و یا ابالفضل گفتنش،

از تنهایی شب هایش در دل صحرا و کوه ها،

از غروب روزهایش با غم و درد،

از جمعه شب هایش در کربلا.

مهدی جان!

ای آقای خوبم،

سخت است حتی تصور دردت در یک ثانیه.

نمی دانم چه می کشی وقتی در عالم ملکوت و معنا شاهد مصائب کربلایی،

نمی دانم چه می کشی وقتی سر بریده حسین را بر نیزه می بینی،

نمی دانم چه می کشی وقتی بی تابی های عمه ات زینب را حس می کنی،

نمی دانم چه می کشی وقتی درد و دل عمه ی سه ساله ات رقیه را می شنوی ...

ای به قربان صبر ایوب گونه ات،

چه می کشی وقتی که خون پاک علی اصغر را بر دستان به آسمان گشوده حسین می بینی؟

آقا جان ذره ای از بی تابیت را حس کرده ام

و تمام قطره های خون دلم به جوش آمده است،

و حالا می فهمم حق با توست

اگر گفته ای شب تا صبح بر مصائب کربلا می گریی،

حق با توست وقتی که به انتقام خون خدا با نغمه یا لثارات الحسین بر می خیزی.

به امید روزی که فریاد « انا الحق » لرزه بر اندام همه ظالمان نا حق اندازد.

و با ظهورت در کربلا گریه کنیم و سینه بزنیم و در کنارت باشیم...