اینک، نماز را با نام و یاد خدا و تکبیر او شروع میکنیم. با گفتن «اللَّه اکبر» پس از نیّت، وارد نماز میشویم و هر چه را جز خدای بزرگ، از دل بیرون میکنیم، به چیزی جز پروردگار، توجّه نمیکنیم و جز به عظمت و قدرت و رحمت او نمیاندیشیم. چرا که او «اکبر» است. بزرگتر! بزرگتر از هر چیز، هر کس و برتر از آنکه به وصف آید. بزرگتر از آنکه قابل توصیف باشد، بزرگتر از هر چه بگوئیم و بشنویم و بشناسیم. قدرتش، برترین قدرتهاست. ذاتش، جاودانه است. لطفش، بی کرانه است. نعمتهایش، بی شمار است. علمش، نامحدود است. بی همتاست، بی شریک است، بی زوال است، بی نیاز است. «اللَّه اکبر»، یعنی هیچ قدرتی را در مقابل قدرت او به رسمیّت نمیشناسم، جز از او نمیهراسیم، جز او را اطاعت نمیکنیم، جز به او دل نمیسپاریم، جز عشق او را در دل نداریم، جز در پیشگاه او اظهار بندگی نمیکنیم، جز با نام او آغاز نمیکنیم، چرا که او برتر و بزرگتر از هر چیز است. و هیچ کلامی، در خور مقام والا و بزرگ او نیست. - ... «اللَّه اکبر»! هر چه عظمت خدا را بیشتر احساس و باور کنیم، جز خدا در نظرمان کوچک و ناچیز میشود، آن گونه که هر چه به آسمان بالاتر رویم، خانههای روی زمین در نظرمان کوچک جلوه میکند. کسی که در «تکبیر»، عظمت خدا را باور کرد و بر زبان آورد، دیگر غیر خدا را بزرگ نمیبیند. تکبیر، شروع نماز ماست و پایان آن. پیش از هر رکوع و سجود، در هر جای نماز، حتّی پس از سلام نماز نیز این شعار را بر زبان میآوریم. آنکه در تکبیرش، لذّت و شیرینی عبادت را احساس کند، باید بداند که نمازش مورد قبول واقع شده است. هنگام گفتن اللَّه اکبر، و بلند کردن دست تا کنار گوش، باید رو به خدا کرد و پشت به هر چه جز خداست. و این حالت را در سراسر نماز، در خود زنده نگهداشت. چه دروغ آشکاری است، اینکه انسان به زبان «اللَّه اکبر» بگوید، ولی در دلش، چیزهای دیگر مهمتر و بزرگتر باشد، همچون دنیا، ثروت، شهرت، مقام، شکم، شهوت، دوست، خویشاوند، خانه، موتور و ماشین و ... آنکه «اللَّه اکبر» میگوید، باید حاضر باشد که غیر خدا را فدای خدا کند، حتّی جانش را! راستی که «اللَّه اکبر»، سخن بزرگ و کلام ژرف و عمیقی است. و رسول خدا صلی الله علیه وآله درباره آن فرموده است: «اللَّه اکبر، فهی کلمة لیس اعلاها کلام و احبّها الی اللَّه ...»(33) اللَّه اکبر، کلمهای است که برتر از آن و محبوبتر از آن نزد خداوند، کلامی نیست! 33) اختصاص، شیخ مفید، ص 34 .
