چه کسی می‌داند فرود یک خمپـــاره قـــــــــــــــلب چند نفــــــ-ر را مـــــــی‌درد؟
چه کسی می‌داند سوت خمپاره فردا به قطـــــــره اشکی بـــــدل خواهد شــــــــد
و ایـــــــن اشــــــــک جــــــــگرهایــــــــــی را خــــــــواهد ســــــوزانـــــــــد؟
کیست که بداند جنـــــــــــگ یعنــــــ-ی سوختـــــــــن، ویــــــــران شــــــــدن،
آرامش مـــــــادری که فــــــرزندش را همیـــــن الان بـــــا لای لای گــــــرمش
در آغــــوش خود خوابــــــانیده؛ نوری، صـــــدایی، ریزش ســـــقف خانـــــه
و سرد شدن تـــــن گـــــــرم کـــــــودک در قـــــــــامت خمیـــــــده مــــــــادر؟
کیســــــت که بداند جنگ یعنی ستـــــم، یعنـــــی آتـــــش، یعنــــــی خونیــــــن
شدن خرمشهــــر، یعنــــــی ســــــرخ شدن جـــــــامه‌ای و سیــــــاه شــــــدن
جــــامه‌ای دیگر، یعنی گریـــــز به هرجا، هرجـــــــا که اینجــــــــا نباشــــــد،
یعنی اضطراب که کودکم کجاست؟جـوانـم کجاســت؟دختــرم چــــــــه شــــــــــد؟
بــــــــــه کـــــــدام گـــــــوشـــــــــــه تهــــــــران نشــــــــــــــــستــــــــــه‌ای؟
کدام دختر دانشجویی که حوصــــله ندارد عکسهــــــای جنــــــگ را ببینــــــد و
اخبـــــار جنـــــگ را بشنود، داغ آن دخــــــتران معصــــــوم سوسنـــــــگرد،
خواهــــــران گـــــــل، آن گلهـــــــای ناز، آن اسوه‌هــــــای عفــــــاف کــــــه
هرکدام در پس رنجهای بیـــــکران صحـــــــرانشینـــــــی و بیابانــــــــگردی،
آرزوهــــای سالهای بعد را در دل مــــــی‌پروراندند، آن خـــــــواهران مــــــاه،
مظــــــاهر شرم و حیا را بفهمد، که بی‌شرمـــــان دامانشــــــان را آلودنـــــد و
زنــــــــده زنــــــــده به رســـــــم اجدادشـــــــان به گـــــــور سپــــــردنــــــد.
کـــــدام پســــــــــر دانشجویـــــــــی می‌دانـــــــــد هویــــــــزه کجـــــاســــــت؟
چــــه کســــــی در آن کـــــــشتــــــــه شــــــد و در آن دفـــــــن گــــــردیــــــد؟
چـگونــــه بفهمـــــد تانکهـــــا هویزه را با 120 اسوه، از بهتریــــن خوبـــــان
لــــــه کردند و اصلاً چه می‌دانی که تانــــک چیست و چـــــگونه ســــری زیــــر
شنــــــی‌هــــــای تانـــــک لـــــه مـــــی‌شـــــود؟
آیــــــا مـــــی‌توانید این مسئلـــــه را حـــــل کنید؛ گلولـــــه‌ای از دوشیکــــا بـــا
سرعـــــت اولیه خود از فاصــــــله 100 متـــــــری شلیـــــک می‌شـــــــود و در
مبدأ به حلقومی اصابت نموده و آن را سوراخ کرده و گذر می‌کند، معلوم نمایید:
- ســـــر کجــــــا افتــــــاده اســــــت؟- کـــــدام زن صیحـــــه می‌کشـــــــــــــد؟
- کدام پیراهــــن سیــــــاه می‌شـــــود؟- کدام خواهــــر بی بــــرادر می‌شــــــود؟
- آسمان کدام شهر ســــرخ می‌شــــود؟کــــــدام گریبـــــان پــــــاره می‌شــــــود؟
- کدام چهره چنگ می‌خورد؟کدام ودک در انـزوا و خلوت خویش اشک می‌ریـــزد؟
یــا ایــــــــــن مسئــــــله را که هواپیمایـــــــی با یک ونیم برابــر ســــــرعـــــت
صـــــــوت از ارتفــــــاع 10 متری سطـــــــــح زمیــن ماشیــــن لندکـــــروزی
را که با سرعت در جاده مهــــران – ده-ــلران حـــــرکت می‌کند مورد اصــابــت
موشک قرار می‌دهد؟ اگر از مقـــــاومت هــــــوا صرفنظر کنیم، معــــلوم کنیـــــد:
- کــــــدام تــــــــن مــــــی‌ســـــــوزد؟- کـــــــــدام ســــــــــر مـــــی‌پـــــــــــرد؟
- چگونه باید اجساد را از میان این آهـــــن پاره لـــــه شــــــده بیرون کشیـــــد؟
چـــــــــگونه بایـــــــد آنهــــــــا را غســـــــــل داد؟
- چگونــــه بخندیــــــم و نگــــــاه آن عــــــزیـــــــزان را فرامــــــوش کنیــــــم؟
- چــــــگونـــــــه در تهـــــــران بمــــــــانیــــــــم و تنهــــــا، درس بخوانــــــیم؟
- چگونه می‌توانـــــی درهــــــا را بر روی خـــــودت ببندی و چـــــون مـــــوش،
در انبار کلمات کهنه کتاب لانه کنـــی؟- کــــــــدام مسئـــــله را حــــــل می‌کنــــی؟
- برای کدام امتحـــان، درس می‌خوانـی؟- بــــــه چـــه امیـــــدی نفس می‌کشــــی؟
- کیــــــف و کـــــــــــــــــــلاســــــــور را از چــــــه پــــــر مــــــــــی‌کنــــــ-ی؟
از خیـــــــــــــــــال.
از کتــــــــــــــــاب.
از لقب شامخ دکتر.
یــــــا از آدامســــــی که مــــــادرت هــــــرروز صبــــــح در کیفت مـــــــی‌گذارد.
- کــــدام اضطراب جــــانت را می‌خــــورد؟در رسیـــــــــــدن اتـــــــــوبـــــــوس.
دیــــــر رسیـــــــ-دن ســــر کــــلاس.- دلت را به چــــــــه چیـــــــز بستـــــه‌ای؟
بـــه مـــــــــــدرک.
بـــه ماشیـــــــــن.
به قبول شـــــدن در دوره فــوق دکتـــــرا.آری پســـــــــرک دانشـــــــــــــجـــــو!
به تو چه مربـــوط است که خانواده‌ای در همسایـــگی تو داغدار شــــده اســـــت.
جوانی به خاک افتاده و خـــــون شکفتـــــه.آری دختــــــــرک دانشـــــــــــجـــــــو!
به تــــو چه مربــوط که دختــــــــران سوسنـــــــگرد را به اشـــــــک نشاندنـــــــد
و آنــــــــــان را زنــــــده بـــــــه گــــــور کـــــــردند.
در کردستان حلقــــوم کسانــــــی را پاره کردند تا کـــــدهای بی‌سیـــم را بیـــــابند.
به تو چه مربـــوط که کودکانـــــی در خرمشهـــــــر از تشنگـــــ---ی مردنـــــــ-د.
هیـــــــــــچ مــــــــــــــــی‌دانستــــــــــــــی؟حتمـــــــــــــاً نــــــــــــــــــــــــــــــه!
هیچ آیا آنجا که کـــــــارون و دجـــــــله و فـــــــــرات به هـــم گــــره می‌خورنـــــد
به دنبــــــــال آب گشتـــــــه‌ای تا اندکی زبان خشکیده کودکـــــی را تـــر کنــــــــی؟
و آنگاه که قطره ای نم یافتی با امیدهــــــــای فــــــراوان بـــه بالیــــــن کـــــــودک
رفتی تا سیرابش کنی،اما دیدی که کـــــــودک دیگـــــر آب نمـــی‌خـــــــواهـــــــد!!
اما تو، اگر "قــــــاسم" نیستی، اگر "علی اکـــــبر" نیستی، حرمـــله مبــــــاش که
خـــــــدا هدیـــــــــــه حسیـــــــن(علیـــــــه الســـــــلام) را پــــذیــــــــــرفـــــ--ت.
خـــــــون "علی اصــــــغر" را به زمین باز پس نداد و نمی‌دانم کـــه این خـــــون،
خــــــون خـــــــــــدا، بــــــــــــا حـــــــــــــرملــــــــــــه چــــــــــــه می‌کنــــــــد؟!
