چه کسی می‌داند فرود یک خمپـــاره قـــــــــــــــلب چند نفــــــ-ر را مـــــــی‌درد؟
چه کسی می‌داند سوت خمپاره فردا به قطـــــــره اشکی بـــــدل خواهد شــــــــد
و ایـــــــن اشــــــــک جــــــــگرهایــــــــــی را خــــــــواهد ســــــوزانـــــــــد؟
کیست که بداند جنـــــــــــگ یعنــــــ-ی سوختـــــــــن، ویــــــــران شــــــــدن،
آرامش مـــــــادری که فــــــرزندش را همیـــــن الان بـــــا لای لای گــــــرمش
در آغــــوش خود خوابــــــانیده؛ نوری، صـــــدایی، ریزش ســـــقف خانـــــه
و سرد شدن تـــــن گـــــــرم کـــــــودک در قـــــــــامت خمیـــــــده مــــــــادر؟
کیســــــت که بداند جنگ یعنی ستـــــم، یعنـــــی آتـــــش، یعنــــــی خونیــــــن
شدن خرمشهــــر، یعنــــــی ســــــرخ شدن جـــــــامه‌ای و سیــــــاه شــــــدن
جــــامه‌ای دیگر، یعنی گریـــــز به هرجا، هرجـــــــا که اینجــــــــا نباشــــــد،
یعنی اضطراب که کودکم کجاست؟جـوانـم کجاســت؟دختــرم چــــــــه شــــــــــد؟
بــــــــــه کـــــــدام گـــــــوشـــــــــــه تهــــــــران نشــــــــــــــــستــــــــــه‌ای؟
کدام دختر دانشجویی که حوصــــله ندارد عکسهــــــای جنــــــگ را ببینــــــد و
اخبـــــار جنـــــگ را بشنود، داغ آن دخــــــتران معصــــــوم سوسنـــــــگرد،
خواهــــــران گـــــــل، آن گلهـــــــای ناز، آن اسوه‌هــــــای عفــــــاف کــــــه
هرکدام در پس رنجهای بیـــــکران صحـــــــرانشینـــــــی و بیابانــــــــگردی،
آرزوهــــای سالهای بعد را در دل مــــــی‌پروراندند، آن خـــــــواهران مــــــاه،
مظــــــاهر شرم و حیا را بفهمد، که بی‌شرمـــــان دامانشــــــان را آلودنـــــد و
زنــــــــده زنــــــــده به رســـــــم اجدادشـــــــان به گـــــــور سپــــــردنــــــد.
کـــــدام پســــــــــر دانشجویـــــــــی می‌دانـــــــــد هویــــــــزه کجـــــاســــــت؟
چــــه کســــــی در آن کـــــــشتــــــــه شــــــد و در آن دفـــــــن گــــــردیــــــد؟
چـگونــــه بفهمـــــد تانکهـــــا هویزه را با 120 اسوه، از بهتریــــن خوبـــــان
لــــــه کردند و اصلاً چه می‌دانی که تانــــک چیست و چـــــگونه ســــری زیــــر
شنــــــی‌هــــــای تانـــــک لـــــه مـــــی‌شـــــود؟
آیــــــا مـــــی‌توانید این مسئلـــــه را حـــــل کنید؛ گلولـــــه‌ای از دوشیکــــا بـــا
سرعـــــت اولیه خود از فاصــــــله 100 متـــــــری شلیـــــک می‌شـــــــود و در
مبدأ به حلقومی اصابت نموده و آن را سوراخ کرده و گذر می‌کند، معلوم نمایید:
- ســـــر کجــــــا افتــــــاده اســــــت؟- کـــــدام زن صیحـــــه می‌کشـــــــــــــد؟
- کدام پیراهــــن سیــــــاه می‌شـــــود؟- کدام خواهــــر بی بــــرادر می‌شــــــود؟
- آسمان کدام شهر ســــرخ می‌شــــود؟کــــــدام گریبـــــان پــــــاره می‌شــــــود؟
- کدام چهره چنگ می‌خورد؟کدام ودک در انـزوا و خلوت خویش اشک می‌ریـــزد؟
یــا ایــــــــــن مسئــــــله را که هواپیمایـــــــی با یک ونیم برابــر ســــــرعـــــت
صـــــــوت از ارتفــــــاع 10 متری سطـــــــــح زمیــن ماشیــــن لندکـــــروزی
را که با سرعت در جاده مهــــران – ده-ــلران حـــــرکت می‌کند مورد اصــابــت
موشک قرار می‌دهد؟ اگر از مقـــــاومت هــــــوا صرفنظر کنیم، معــــلوم کنیـــــد:
- کــــــدام تــــــــن مــــــی‌ســـــــوزد؟- کـــــــــدام ســــــــــر مـــــی‌پـــــــــــرد؟
- چگونه باید اجساد را از میان این آهـــــن پاره لـــــه شــــــده بیرون کشیـــــد؟
چـــــــــگونه بایـــــــد آنهــــــــا را غســـــــــل داد؟
- چگونــــه بخندیــــــم و نگــــــاه آن عــــــزیـــــــزان را فرامــــــوش کنیــــــم؟
- چــــــگونـــــــه در تهـــــــران بمــــــــانیــــــــم و تنهــــــا، درس بخوانــــــیم؟
- چگونه می‌توانـــــی درهــــــا را بر روی خـــــودت ببندی و چـــــون مـــــوش،
در انبار کلمات کهنه کتاب لانه کنـــی؟- کــــــــدام مسئـــــله را حــــــل می‌کنــــی؟
- برای کدام امتحـــان، درس می‌خوانـی؟- بــــــه چـــه امیـــــدی نفس می‌کشــــی؟
- کیــــــف و کـــــــــــــــــــلاســــــــور را از چــــــه پــــــر مــــــــــی‌کنــــــ-ی؟
از خیـــــــــــــــــال.
از کتــــــــــــــــاب.
از لقب شامخ دکتر.
یــــــا از آدامســــــی که مــــــادرت هــــــرروز صبــــــح در کیفت مـــــــی‌گذارد.
- کــــدام اضطراب جــــانت را می‌خــــورد؟در رسیـــــــــــدن اتـــــــــوبـــــــوس.
دیــــــر رسیـــــــ-دن ســــر کــــلاس.- دلت را به چــــــــه چیـــــــز بستـــــه‌ای؟
بـــه مـــــــــــدرک.
بـــه ماشیـــــــــن.
به قبول شـــــدن در دوره فــوق دکتـــــرا.آری پســـــــــرک دانشـــــــــــــجـــــو!
به تو چه مربـــوط است که خانواده‌ای در همسایـــگی تو داغدار شــــده اســـــت.
جوانی به خاک افتاده و خـــــون شکفتـــــه.آری دختــــــــرک دانشـــــــــــجـــــــو!
به تــــو چه مربــوط که دختــــــــران سوسنـــــــگرد را به اشـــــــک نشاندنـــــــد
و آنــــــــــان را زنــــــده بـــــــه گــــــور کـــــــردند.
در کردستان حلقــــوم کسانــــــی را پاره کردند تا کـــــدهای بی‌سیـــم را بیـــــابند.
به تو چه مربـــوط که کودکانـــــی در خرمشهـــــــر از تشنگـــــ---ی مردنـــــــ-د.
هیـــــــــــچ مــــــــــــــــی‌دانستــــــــــــــی؟حتمـــــــــــــاً نــــــــــــــــــــــــــــــه!
هیچ آیا آنجا که کـــــــارون و دجـــــــله و فـــــــــرات به هـــم گــــره می‌خورنـــــد
به دنبــــــــال آب گشتـــــــه‌ای تا اندکی زبان خشکیده کودکـــــی را تـــر کنــــــــی؟
و آنگاه که قطره ای نم یافتی با امیدهــــــــای فــــــراوان بـــه بالیــــــن کـــــــودک
رفتی تا سیرابش کنی،اما دیدی که کـــــــودک دیگـــــر آب نمـــی‌خـــــــواهـــــــد!!
اما تو، اگر "قــــــاسم" نیستی، اگر "علی اکـــــبر" نیستی، حرمـــله مبــــــاش که
خـــــــدا هدیـــــــــــه حسیـــــــن(علیـــــــه الســـــــلام) را پــــذیــــــــــرفـــــ--ت.
خـــــــون "علی اصــــــغر" را به زمین باز پس نداد و نمی‌دانم کـــه این خـــــون،
خــــــون خـــــــــــدا، بــــــــــــا حـــــــــــــرملــــــــــــه چــــــــــــه می‌کنــــــــد؟!
ما را به یک کلاف نخ آقا قبول کن
یـا ایّهـا العــزیز! أبانـا! قــبول کن
آهی در این بساط به غیر از امید نیست
یـا نـاامیدمــان ننـمـا یـا، قـبـول کن
از یـاد بـرده ایم شمـا را پـدر! ولی
این کودک فراری خود را قبول کن
رسم کریم نیست که گلچین کند، کریم!
مـا را سَـوا نکـرده و یک جـا قـبول کن
گر بی نوا و پست و حقیریم و رو سیاه
اما به جــان حضرت زهـرا قبـول کن
گندم که نه، مقام شما بود لاجَرَم
رمز هبوط آدم و حوّا، قـبول کن
دعـــــــــــــــــــــا
دعا فقط صحنه خواندن نیست ،که عرصه شناختن او هم هست.مونولوگ نیست،دیالوگ هم هست. سخن گفتنی دوسویه است و در این مکالمه و مخاطبه است که هم انس حاصل می شود هم شناخت. هم پالایش روح می شود ،هم تقویت ایمان هم دل خرسند می گردد ،هم خرد.
و چنین است که آدمی به تمامیت خویش در محضر تمامیت طلب ربوبی حاضر می شود و نه دستار،که سر را هم می بازد، و نه به اضطرار عاقلانه، که به اختیار عاشقانه می شکند.
معشوق، همه وجود عاشق را از دل و جان می خرد و استیفا می کند و این سودای خوش عاقبت در صحنه پر صفای دعا صورت می گیرد که سیرابی سیرت و سریرت در اوست.
در دعا هم از نیاز عاشق سخن می رود، هم از ناز معشوق.هم از احتیاج این ،هم از اشتیاق او.هم از انس ،هم از خوف.هم از محبت،هم از معرفت. هم از توبه و انابت ،هم از کرم و اجابت.هم از حاجات معیشتی و زمینی،هم از مطلوبات آرمانی و آسمانی.هم از تسلیم و هم از تعلیم.
و چیست جز دعا که این همه نعمت و برکات از دامان و آستین آن سخاوتمندانه فرو ریزد و آن همه خدمات و حسنات که کریمانه از دست او برخیزد؟"
سُبْحانَکَ یا لا اِلهَ اِلاّ اَنْتَ الْغَوْثَ الْغَوْثَ خَلِّصْنا مِنَ النّارِ یا رَبِّ
منزهی تو ای که نیست معبودی جز تو فریاد فریاد برَهان ما را از آتش ای پروردگار
التماس دعا...
من همان زائری که می دانی
بیقرار از تب پریشانی
عابر کوچه های دلتنگی
خسته از روزهای حیرانی
مردی از خانواده سلمان
عاشقی از تبار ایرانی
تشنة یک نگاه دلجویت
تشنة آن شراب روحانی
در نگاهم عریضه ای دارم
که تو آن را نگفته می خوانی
ذره ای هستم آفتابم کن
خاک راه ابوترابم کن
*
از نگاهت حیات می ریزد
سرّ صبر و صلات می ریزد
از تجلی روشن ذاتت
جلوه جلوه صفات می ریزد
دستگیر همیشة عالم
از رکوعت زکات می ریزد
از کراماتِ دست تو رزقِ
همة کائنات می ریزد
لب اگر واکنی زمین و زمان
هستی اش را به پات می ریزد
تشنة خاک بوسی نجفم
خاک راهت برات می ریزد
روز محشر ز تار و پود عبات
بادبان نجات می ریزد
همة عمر در پناه توام
شیعة مذهب نگاه توام
*
عشق و روح و روان پیغمبر
ماه هفت آسمان پیغمبر
با تو تکلیف عشق روشن شد
آفتاب جهان پیغمبر
تار موی تو عروه الوثقی
به تو بسته ست جان پیغمبر
ساقی کوثر رسول الله
پدر خاندان پیغمبر
جانشینی حق فقط با توست
که تو داری نشان پیغمبر
کوثر وصف تو شنیدن داشت
دم به دم از زبان پیغمبر:
«أنت خیر البشر» علی جانم
«من أبی قد کفر» علی جانم
*
کعبه و زمزم و صفا حیدر
مروه و مشعر و منا حیدر
قبلة مسجد الحرام علی
صاحب خانة خدا حیدر
شور اعجاز لیله الاسری
روشنی شب حرا حیدر
اولین یاور رسول الله
هستی ختم الانبیا حیدر
السلام علیک یا مولا
السلام علیک یا حیدر
یثرب و کاظمین و سامرّا
نجف و طوس و کربلا حیدر
آیه آیه حقیقت جاری
کوثر و قدر و هل أتی حیدر
معنی روشن کتابُ الله
ای صراطُ السَّعادَه بابُ الله
*
روشنی عبادت زهرا
قامت تو قیامت زهرا
مات و مبهوت مانده جبریل از
بی کران ارادت زهرا
و غدیر نگاه روشن تو
بهترین روز حضرت زهرا
دیدنی بود در حمایت تو
آن همه استقامت زهرا
گفت مختص شیعیان تو است
روز محشر شفاعت زهرا
شور لبخند توست یا زهرا
ذکر سربند توست یا زهرا
*
تو همان کوثر کثیری که
با حق آنقدر هم مسیری که
رستگاری ما فقط با توست
و تویی بهترین امیری که
هل أتی شرحی از کرامت توست
من همانم همان اسیری که
به نگاهت پناه آورده
و تو مولای دستگیری که
دست من را رها نخواهی کرد
آری آنقدر سر به زیری که
باور تو برای ما سخت است
تو همانی همان دلیری که
ضربه هایش به روز بدر و حنین
افضلٌ من عبادت الثقلین
*
دشمنت گرچه بی عدد باشد
در مسیر تو هر که سد باشد
رشحة ذوالفقار تو کافی ست
گرچه عَمر بن عبدود باشد
پیش تو کمتر از پر کاه است
هرکه در قوم خود اسد باشد
اسدالله غالب میدان
شوکت تو الی الأبد باشد
ساحت حیدری چشمانت
دور از هر چه چشم بد باشد
تا همیشه امیر ما یکتاست
آنچنان که خدا أحد باشد
پهلوانی که هم ردیفت نیست
هیچ جنگ آوری حریفت نیست
*
جز ولای تو ائتلافی نیست
نور مطلق که اختلافی نیست
اعتقادات بی ولایت تو
به خدا جز خیال بافی نیست
پیرهن چاک عشق تو کعبه ست
بی شما قبله و مطافی نیست
عالمی بیقرار رجعت توست
آه شصت و سه سال کافی نیست
وقت مدح شما قلم لال است
ورنه تقصیر این قوافی نیست
شعرهایم اگر چه ناچیز است
دلم از عشق دوست لبریز است
سخن به مدح تو باید فصیح و کامل گفت
هم از شکوه مقامت ، هم از فضائل گفت
شبیه صائبِ صاحب سخن قصیده نوشت
غزل غزل سر زلف تو را چو بیدل گفت
نه چند مثنوی و قطعه و غزل ، باید
که شرح قصة حسن تو در رسائل گفت
عبا ، نه ... اینکه گدای شما شدم کافیست
حدیث حسن تو کی می توان چو دعبل گفت
تفضلی ! که فقط از تو خوانده ام یک عمر
و من نگفته ام و هر چه بود این دل گفت
زلال اشک مرا از تبار کوثر کن
در آسمان دو دستت مرا کبوتر کن
*
به قفل بسته کلید اجابت است اینجا
که آستانة جود و کرامت است اینجا
